Pierwsze spotkanie ze snorkellingiem – wyspy Perhentian w Malezji

Snorkellingowa wycieczka całodniowa wykupiona na Perhentian Kecil obejmowała 6 mejsc: turtle point, fish point, shark point, fishermen village, light house i romantic beach. Pierwsze trzy były na większej wyspie, a cała wycieczka kupiona na Coral Bay kosztowała nas 40 RM. Miejsce było wręcz idealne, żeby zacząć swoją przygodę ze snorkellingiem. Nie mam porównania, bo dla mnie to był właśnie początek, więc nie mogę powiedzieć jak to wygląda gdzieś indziej, ale tu jest perfekcyjnie, żeby się ze wszystkim oswoić. Są i szkoły nurkowania od zera, stary wietnamski wrak do zbadania i wiele punktów, gdzie można popływać z rurką i maską. Więcej informacji o wyspach i podróży z Cameron Highlands przeczytacie już wkrótce – dziś będzie relacja z pływania. 🙂

Snorkelling jest w obecnych czasach bardzo popularny, widziałam nawet ludzi po 60tce z maską i rurką. I nie ma się co dziwić – wystarczy przecież położyć się na wodzie i wolno poruszać (albo nie) i obserwować życie dookoła – nic więc w tym trudnego. Jedyne co trzeba zrobić, żeby zacząć to… hmm… właściwie nic nie trzeba robić – trzeba wykombinować sobie sprzęt i po prostu spróbować. Nie ma żadnej techniki, jeśli nie zamierzasz nurkować, trzeba tylko znać dobre miejsce, gdzie są ryby albo żółwie i przyzwyczaić się do oddychania ustami, a nie nosem. I trzeba uważać, żeby się nie zahiperwentylować – pływanie z rurką na początku niesie takie zagrożenie, bo oddycha się dość szybko, więc trzeba na to zwracać uwagę.

Na Perhentian Kecil mają luźniejsze podejście do czasu niż na Langkawi i zbiórka na wycieczkę była dopiero o 10, można więc było trochę pospać. 😉 W hotelu Ombak, w którym nocowaliśmy i wykupiliśmy wycieczkę, skierowali nas do innego miejsca na Coral Beach i tam wystartowaliśmy koło 10:30.

Oprócz nas była jeszcze tylko jedna dziewczyna, mieliśmy więc prawie prywatną wycieczkę. 🙂 Na miejsca często dopływaliśmy, kiedy było mało osób albo jak większa grupa już odpływała, więc nigdzie właściwie nie było tłoczno. W sezonie musi tu być masakra, bo przy brzegu tylko na naszej plaży zacumowanych było wiele łódek i pewnie wszystkie wypływają na morze jak są chętni.

Turtle point

Najpierw popłynęliśmy oglądać żółwie. W wodzie przy plaży pływało kilka mniejszych żółwi, ale Wadi – kapitan naszej łódki (tak dumnie został tu nazwany, chociaż wyglądał może na 16 lat) – znalazł dla nas sporego żółwia i dopiero wtedy wskoczyliśmy do wody. Podążaliśmy spokojnie za nim, żeby nam się żółw nie zestresował. 😉 Od czasu do czasu wynurzał się by złapać oddech, a my wiedliśmy za nim oczami, przyglądając się uważnie. Niedługo potem dopłynął jeszcze drugi żółw i razem tańczyły pod wodą, gryząc się albo całując – niewiele było widać z takiej odległości poza tym, że blisko siebie trzymają mordki, a jak wiadomo żółwie są powolne, więc brak szarpaniny nie musiał nic oznaczać. 😉

Ciekawe jest to, że na przykład w Ombaku wisiał duży plakat proszący, żeby nie gonić za rybami ani żółwiami, nie zbliżać się do nich zbyt mocno, nie dotykać ani nie łamać koralowców na pamiątkę – dać zwierzętom swobodę, żeby nie czuły się źle. W pełni to rozumiem i pochwalam. Tylko że na plakacie promocyjnym obok było zdjęcie kolesia tuż za żółwiem, bardzo, bardzo blisko niego. Przeczą sobie by zachęcić ludzi czy to magia perspektywy zdjęcia…? 😉 Bo jeśli to drugie to podświadomie pokazują ludziom, że tak można.

Fish point

Następne w programie było miejsce, gdzie mieliśmy zobaczyć dużo ciekawych ryb. Jeśli się nie mylę to właśnie tu znalazłam Nemo! I do tego jeszcze jego brata bliźniaka. 😛 Było tu całkiem ciekawe życie podwodne, widziałam chyba nawet kolorowego koralowca – do tej pory wszystkie były tego samego koloru. A jakiego – ciężko jest określić, wydawały się raczej wyblakłe. 😛 Z jakiegoś powodu byłam przekonana, że koralowce są właśnie wielobarwne – może tak są przedstawiane na zdjęciach, w dzisiejszych czasach przecież Photoshop potrafi zdziałać cuda, wystarczy zrobić dobry kadr. Niektórzy nawet uważają, że zrobienie zdjęcia to dopiero początek, bo przy postprodukcji czeka Ciebie więcej pracy. Trochę to podchodzi pod tworzenie obrazów, a nie chwytanie chwili taką jaką jest. Rozumiem, że aparat często nie jest w stanie oddać realiów, ale mimo wszystko dla mnie fotograf przedstawia chwilę ewentualnie lekko ją ubarwiając, ale nie jest cyfrowym malarzem.

A wracając do tematu snorkellingu… 🙂

Shark point

Kolejnym postojem okazało się miejsce, gdzie można było zobaczyć baby sharks (sama nie wiem, czy to miało być małe rekiny…?). Widziałam małe stworzenie, które wzięłam za baby shark, ale szczerze mówiąc to nie wiem, czy faktycznie nim było – miało taki płaski łepek, było długie i mogłabym go spokojnie wziąć za rekiniątko.

Chyba się z nami bawiło, bo cały czas przy nas krążyło – my w jedną stronę, a ono za nami. Ono płynie na bok, a my za nim. 🙂 Ale powoli, bez pośpiechu. Znudziło się w końcu zabawą (my również) i nasze drogi naturalnie się rozeszły. 😉

Photo by Czaro (instagram.com/czesu)

Jak już wracałam do łódki to zobaczyłam ogromnego rekina rafowego (backtip reef shark)! Był między mną a łódką, przy samym dnie. Przez chwilę wahałam się czy płynąć do łódki czy uciekać w drugą stronę, ale ewidentnie nie był mną zainteresowany. A ja nim jak najbardziej, zwłaszcza, że wyglądał na jakieś półtora metra! :O Pokazałam go Czarkowi, a ten wariat zanurkował do niego! :O (tyle wrażeń, tyle wrażeń!)

Maska do nurkowania trochę powiększa, ale tak czy tak musiał być dość spory i pewnie rękę by mi odgryzł gdyby zechciał. :O Jak już podekscytowana wyszłam z wody, nasz kapitan powiedział, że nie ma się co martwić, bo one nie atakują ludzi, tylko żywią się rafą koralową. Uspokoiło mnie to może troszkę, ale i tak pewien respekt do takiego stworzenia pozostał.

Czytałam potem, że te rekiny są z rodziny żarłacznych i nie atakują z reguły ludzi, chociaż jest odnotowanych bodajże 11 przypadków, kiedy kogoś zaatakowały zupełnie nie sprowokowane. Nie było żadnych śmiertelnych przypadków, ale mimo to nie chciałabym, żeby takie bydle mnie ugryzło!

Z reguly było to ugryzienie w rękę czy nogę, bo rekin pomylił je z jedzeniem. 🙂 Z tego właśnie powodu ponoć lepiej jest przy takim rekinie normalnie płynąć, a nie dryfować. Rekiny z reguły odpływają jak człowiek się rusza. W sumie to jak o tym myślę – Czaro zanurkował nieświadomy niebezpieczeństwa, bo chciał trochę podpłynąć do rekina, a ten dość szybko się zawinął.

Niestety nie mam żadnego zdjęcia, bo sama nie mam aparatu, którym mogłabym robić zdjęcia pod wodą, a Czaro nie robił rekinowi zdjęć, ale popłynął na przywitanie.

Photo by Czaro (instagram.com/czesu)

Fisherman village

Następnie przyszła pora na lunch, zatrzymaliśmy się więc w wiosce rybackiej, skąd pochodził Wadi. Była to mała mieścina, rzekłabym, że na pierwszy rzut oka prawie małe miasteczko. 😉 Ludzie tutaj są ponoć dość konserwatywni, trzeba więc było zabrać ze sobą coś do schowania naszych półnagich ciał. 😉 Nawet na wejściu ze strony portu była duża tabliczka informująca jak powinieneś być ubrany, wchodząc do wioski. 🙂

Usiedliśmy w knajpce zwaną Dinies Cafe, którą polecił nam Wadi, a która pewnie należała do jego rodziny. Nie było tutaj drogo, ale czekało już trochę ludzi i swoje jedzonko dostałam dopiero po 40 minutach. Można było zjeść naleśniki (Roti Canai) już za kilka ringittów, a danie obiadowe koło 10-15 RM. Cena soku to 5 RM. Nie było więc drogo jak na Malezję.

[Fragment nie dla wrażliwych]
I był tutaj jakiś biedny szwendający się kot, który chciał się łasić do ludzi, ale nikt nie chciał go dotknąć, bo miał oderwany ogromny kawałek skóry na boku i było widać mu mięcho. :(( Było to strasznie przykre, ale wyglądał na zaniedbanego i mógł być chory. Wyspa jest odosobniona od świata, jakiś lekarz może by się znalazł (chociaż niekoniecznie!), ale weterynarza napewno tam nie było. Serce mi pękało, ale trzeba było go zostawić takiego żałosnego i pragnącego choć trochę czułości i wsparcia…
[Koniec fragmentu nie dla wrażliwych]

Odniosłam wrażenie, że ludzie tu byli dość skromni i pokorni – ogólnie mieszkańcy Malezji zrobili na mnie bardzo dobre wrażenie. Poszłam pierwszym razem do toalety i miałam przy sobie tylko 50 centów, bo Wadi powiedział, że tyle właśnie kosztuje. Okazało się, że cena byla 1 RM, ale kobieta pobierająca opłaty wpuściła mnie bez problemu. Jak potem znowu poszłam, chciałam jej dać 2 RMy, żeby zwróciło jej się za poprzedni raz, to była bardzo zdziwiona i nie chciała. W końcu nie wzięła. Widziałam też jak ktoś inny dał napiwek kobiecie w tej knajpce, gdzie jedliśmy i ta zareagowała jakby skromność zabraniała jej. Klientka i tak już jej dała te pieniądze i nie chciała ich zabrać, więc postawiła kelnerkę przed faktem dokonanym – ta widać było, że się ucieszyła, ale chyba głupio było jej wziąć. Niby są to drobnostki, ale myślę właśnie, że po takich naturalnych małych sytuacjach można najbardziej rozeznać się w ludziach, bo nie są udawane.

Lighthouse

Po posiłku wybraliśmy się dalej – do latarni. Niby było sporo miejsc do zwiedzenia, niby grafik był napięty, ale nikt jakoś specjalnie się nie spieszył, nikt nikogo nie popędzał. Zapominało się o tym wszechobecnym polskim stresie i poirytowaniu, bo się nie zdąży, bo się człowiek spóźni, bo ktoś będzie niezadowolony…

Tu to dopiero pełno było stworzeń wodnych! Wokół nas pływały gromne ławice mniejszych i większych ryb.
Zdawały się one akceptować nas jak swoje i jeśli nie ruszałam się zbyt energicznie, mogłam dryftować między nimi, będąc otoczona nimi z prawie każdej strony! Było to naprawdę niesamowite i na początku trochę dziwnie pływało mi się tak blisko ich, na wyciągnięcie ręki. Mój mózg nieśmiało podpowiadał mi, że to nie jest normalne, że tak się nie robi, że ryby zaczną mnie podgryzać, atakować i nie wiadomo co jeszcze. XD Zignorowałam go i dość szybko porzucił słabnące coraz bardziej obawy.

Otaczały mnie rybki o najróżniejszych kolorach – fioletowe, zielone, brązowe, znalazły się nawet jakieś czarne, żółte czy tęczowe. Były i w paski, a także biało-czarne z białą głową oraz czarną resztą ciała. Możliwe, że widziałam tuńczyka, a przynajmniej taką dużą i mięsistą rybę. I jestem przekonana, że spotkałam na swojej drodze śmiesznie poruszające się kałamarnice! Było ich z 6 i płynęły jeden obok drugiego, ale po ukosie w odstępach i tak śmiesznie po bokach falowały im „płetwy”. 🙂 Niesamowite, że dorosły człowiek może cieszyć się jak dziecko tylko dlatego, że zobaczył coś nowego czy odkrył tajemniczy świat istniejący tuż obok.

Tu było najwięcej ryb z całej wyprawy. Nie znam się na nich i nie jestem fanką zwierzątek morskich, ale bardzo podobało mi się obserwowanie tych żyjątek i zastanawianie się czym mogą być! 🙂

Romantic beach

Przyjechaliśmy tu na koniec i po emocjach związanych z ogromnymi ławicami i rekinem, to miejsce nie wydawało się być szczególnie wyjątkowe (chociaż Czaro widział płaszczkę!). Fakt, że plaża była ładna, ale jednak przyjechaliśmy tu zaciekawieni życiem pod wodą, a nie nad nią, a znajdowało się tutaj mniej ryb (a piękniejszą plażę znaleźliśmy innego dnia).

Mimo wszystko podobało mi się poszukiwanie życia pod wodą na tej spokojnej plaży i podglądanie jakichś ruszających się długich kolców wystających z dziury w skale. 🙂 Pod koniec zaczęłam też uczyć się nurkować, bo daje to jeszcze większą frajdę, ale do tej pory nic z tego jeszcze nie wyszło! 😉

Podczas całej wyprawy widziałam rekina, żółwie, z półmetrowego szczupaka, były też ogromne ławice różnych rybek. I znalazła się też gromadka kałamarnic! Aż ciężko uwierzyć, że miałam takie szczęście, żeby wszystkie te stworzonka zobaczyć na pierwszej wyprawie snorkellingowej! 🙂 I przez te wszystkie wrażenia nie zauważyłam, że plecy i tyłek spaliły mi się na czerwono, mimo iż użyłam kremu z filtrem! :O W sumie to Malezja jest prawie przy równiku, więc nie ma się co dziwić, że słońce przypieka tu trochę mocniej i o wiele szybciej. Cierpiałam potem, bo nie mogłam spać na plecach, ale szybko przeszło, a jednak miłe wspomnienia zostały. 🙂

Gdzie jest Nemo? – Photo by Czaro (instagram.com/czesu)

Przeżycia z samego snorkellingu:

1. Na początku miałam pewne obawy – na przykład bałam się, że będę źle czuć się z tym, że nie mogę oddychać przez nos. Dawno dawno temu jak jeszcze nie robili pewnie dobrego sprzętu nurkowego, a internet był jeszcze legendą, próbowałam pływać w masce łączącej nos z oczami i raz, że wtedy się dusiłam, bo dawało mi to złudne wrażenie, że mam czym oddychać, dwa, że parowała mi cała maska i nic nie widziałam. Ale ta była inna i bardziej zatykała mi nos. Na początku było to trochę dziwne, ale dość szybko się przyzwyczaiłam. Swoje też robi pewnie to, że od roku regularnie chodzę na basen i od jakichś 2 miesięcy uczę się pływać żabką, zanurzając się pod wodę.

2. Zdarzyło mi się ze 2 razy tak porządnie napić wody, bo chciałam do Czarka coś powiedzieć i zaczęłam otwierać usta i wciągać powietrze jeszcze w wodzie (mając część twarzy już ponad wodą). 😀 Zmyliło mnie to, że pod wodą mogłam oddychać. A ja jak to ja oczywiście nie umiem siedzieć z zamkniętą buzią i nawet jak byłam zanurzona niejednokrotnie piszczałam czy śmiałam się przez rurkę znajdującą się na powierzchni. 😀 Skończyło się więc dwa razy tak, że wyciągnęłam rurkę z ust i zaczęłam mówić jak jeszcze dobrze się nie wynurzyłam! xD Całe szczęście ta woda nie była tak słona jak w Cancun w Meksyku, bo by mi chyba gardło wypaliło! 😉

3. Jak pływałam blisko przy dużej ilości koralowców to w wodzie było widać jakby tysiące maluśkich drobinek – czyżby to były kruszące się powoli koralowce? Może z tego właśnie powodu w miejscu, gdzie było ich dużo czułam czasem ukłucia na skórze. Było to bardzo dziwne uczucie, które na początku skłoniło mnie do oddalenia się w bezpieczne miejsce. Ukłucia pojawiały się w losowych miejscach na skórze (na ręce, na plecach, na udzie) i nawet nie widziałam, żeby coś mnie ukłuło ani nie było żadnego śladu na ciele. Uczucie to utrzymywało się przez jakiś czas jakby cały czas coś wbijało mi się w skórę.

4. Trzeba jeszcze chyba poćwiczyć, bo wciąż boję się z łódki skoczyć do wody, a musiałam jakoś do niej schodzić i to często. 😉 Mimo iż na Majorce skakałam do wody z metra czy więcej to jednak takiej głupiej obawy ciężko się czasem wyzbyć – ale wszystko w swoim czasie. 😉 Wiem, że to jest nielogiczne, bo boję się, że napiję się wody, mimo iż mam przecież maskę, ktora zatyka nos. 🙂 Ale to jest coś z serii tych głupich przyzwyczajeń – wciąż zdarza mi się także, że zamykam oczy będąc w okularach pływackich, kiedy zanurzam się pod wodę albo kiedy ktoś obok mnie chlapnie wodą. 😀

5. Następnym razem trzeba pamiętać o bardzo częstym i obfitym używaniu kremu przeciwsłonecznego, żeby się nie zjarać. Dwa razy w ciągu kilku godzin nie wystarczy – jednak cały czas spędza się na brzuchu w wodzie i o kremie zapomina. Do tego kolana mi sie spaliły, 😀 bo na łódce nie było dachu (popsuł się), a ja je chyba ominęłam jakimś cudem i nie posmarowałam. 😀 Wychodzi na to, że kolan nieświadomie nie uznaję jako rodowitych części mojego ciała, które potrzebują ochrony przed warunkami atmosferycznymi. 😀 Biorąc to wszystko pod uwagę chyba lepiej w koszulce pływać, bo plecy najbardziej są narażone na przypieczenie na czerwoniutko.

6. Jeśli chodzi o sprzęt to przed wyjazdem postanowiłam kupić własną maskę i rurkę oraz zapakować je ze sobą. Powód jest prosty – sprzęt można wypożyczyć, ale nie wiem, ile osób przede mną wkładało tą rurkę do ust. I mimo że sprzęt jest pewnie odkażany to jakoś średnio podoba mi się pomysł, że ktoś tą gumę lizał, gryzł i nie wiadomo co jeszcze. 😀

Snorkelling bardzo mi się spoodobał i chcę więcej! :D. Tylko może następmym razem spróbuję z płetwami, bo bez nich jest to bardziej męczące i trudniej jest zanurkować. Nie chciałam ich brać tym razem, bo od płetw mogą złapać skurcze, a mnie potrafią często złapać i bez nich, więc nie chciałam zwiększać ryzyka. 😉 Ale następnym razem nie pozwolę sobie na tą wymówkę. 😉

Dodatkowo muszę się jeszcze nauczyć nurkować, a będzie to trudne, oraz kupić kamerkę sportową z wodoszczelną obudową i będę śmigać jak szalona! 😉

O kosztach wyjazdu przeczytasz tutaj.

*Główne zdjęcie by Czaro, postprodukcja by Nisia

Nisia

Szukasz inspiracji na kolejną podróż? Tutaj znajdziesz link do mapy z zaznaczonymi miejscami, w których byłam, i linkami do notek.

Posty, które mogą Ciebie zainteresować:

 

3 myśli na temat “Pierwsze spotkanie ze snorkellingiem – wyspy Perhentian w Malezji

  1. Jak masz skurcze to suplementuj magnez i żelazo. Jak się biłem z anemią to skurcze miałem nawet siedząc. Może pomóc 😀
    Liczyłem na zdjęcie rekinka… buuu!

    1. Też liczyłam na zdjecie rekina :p nie można jednak mieć w życiu wszystkiego 😉
      A magnez nie pomaga, żelaza nie próbowałam. Ale to możesz być po prostu kwestia bardzo nie rozciągniętych mięśni.

Dodaj komentarz