Kioto – wrażeń ciąg dalszy (Japonia)

Ulice Kioto

Kioto potrafi zaskoczyć, zwłaszcza jeśli zwiedza się je po Tokio, które ma zupełnie inny klimat i jest bardzo nowoczesne. Natomiast to miasto skojarzyło mi się z obrazami, które widziałam w anime – kablami zwisającymi na zewnątrz w dużych ilościach, domami z papierowymi ścianami, tatami na podłodze oraz butami czekającymi u progu. 😉

Las bambusowy w Arashiyamie

Pewnie kojarzycie to miejsce ze zdjęć – nie jest może tak znane jak Fushimi Inari pełne czerwonych bram tori, ale pewnie większość osób widziała kiedyś zdjęcie lasu bambusowego (chociaż niekoniecznie tego 😉 ).

W Kioto prawie wszystkie miejsca zamykają się dość szybko – między 15:30 a 17. Jeśli więc ktoś (jak my) nie umie wstać o 7 rano to musi trochę kombinować, żeby nie ominąć niektórych atrakcji. Z tego też powodu do Arashiyamy udaliśmy się po południu, ponieważ wejście do lasu nie jest ogrodzone, więc w teorii można do niego wejść nawet o 6 nad ranem czy w nocy.

My dotarliśmy tutaj koło godziny 17, nie było więc zupełnie ciemno. Kiedyś w internecie mignęły mi zdjęcia oświetlonego lasu, więc możliwe, że po ciemku też można tu trochę zobaczyć.

O tej porze dnia nie zastaliśmy zbyt dużo ludzi, więc był to całkiem dobry pomysł, aby udać się tam późnym popołudniem. Żeby tutaj dojechać trzeba było udać się kawałek na zachód miasta, z daleka od większości innych atrakcji, więc chwila nam zeszła na dojazd.

W tej dzielnicy znajdują się też inne atrakcje, ale my nie mieliśmy już czasu na żadne z nich.

Jakie były moje wrażenia? Pędy bambusa skrzypiały mocno nad głowami przy porywach wiatru – wydawałoby się, że zaraz jeden z nich runie nam na głowy. 😉 Strachu nie było, ale dźwięk ten dodawał klimatu temu miejscu.

Od samego początku nie nastawiałam się na efekt „wow”, bo czytałam, że wiele osób rozczarowało się tym miejscem z powodu wysokich oczekiwań, kóre zostały zweryfikowane przez rzeczywistość. Może to kwestia tego, że las jest niewielki, no i zrobienie cudownego zdjęcia, które widzi się w internecie, wcale nie jest takie łatwe. 😉

Miejsce było ładne i spokojne i pod tym względem mi się spodobało. 🙂 Potrzebowałam trochę odpoczynku od hałaśliwego miasta i to miejsce było w sam raz.

Złoty Pawilon

Złoty Pawilon jest moim zdaniem mocno przereklamowany – według ulotek i internetu, jest to coś, co koniecznie trzeba zobaczyć, będąc w Japonii. W rzeczywistości wygląda to tak, że wchodzisz za bramę i bum – od razu widzisz pawilon, jest mało miejsca, a naprawdę bardzo dużo ludzi. Wszyscy się pchają, jest chaos, bo każdy chce zrobić dobre zdjęcie, więc musi stać w najlepszym miejscu przy balustradzie. Co chwilę przychodzą nowe wycieczki, więc tak naprawdę ludzi nie ubywa (przynajmniej nie w okresie kwitnienia wiśni).

Sam budynek jest bardzo ładny, złote ściany cudnie mienią się w słońcu, a do tego całości dopełnia ładne jeziorko. Jest więc co podziwiać. Tylko okoliczności trochę słabe.

Tłum ludzi wchodzący ci na plecy potrafi wszystko zepsuć i to dość szybko. Było tu tak głośno, że włączył mi się wewnętrzny introwertyk i miałam ochotę stąd jak najszybciej uciec. I przyznam, że trudne to nie było, bo cały teren był niewielki i trochę przez niego przelecieliśmy. Niewiele zostało mi w pamięci. Jeśli ktoś nie ma nic przeciwko dużym skupiskom ludzi, to pewnie będzie miał lepsze wspomnienia z tego miejsca. 🙂

Taki tłum był (photo by instagram.com/czesu)

Wstęp: 400 yenów.

Zamek Nijo

Ten zamek odwiedziliśmy pierwszego dnia Kioto, poniewaz znajdował się niedaleko naszego noclegu. Spędziliśmy tu około półtorej godziny, wcale się nie spiesząc. Było całkiem ładnie i przyjemnie. 🙂

W pałacu trzeba było zdjąć buty, pomimo tego, że było chłodno na zewnątrz, a w środku brak ogrzewania. Drzwi były pootwierane, więc zrobił sięprzeciąg. Nie spodziewałam się tego, a byłam w sukience i w samych rajstopach. Stąpałam więc po zimnym chodniku, postanawiając, że od następnego dnia będę mieć w plecaku dodatkową parę skarpetek, tak na wszelki wypadek.

Pałac Ninomaru-goten
Zdobienia na bramie pałacu

Japońskie zamki różnią się bardzo od europejskich i raczej przypominają pałace. Mury też są dość niskie. Jak patrzę na te zamki, przychodzi mi na myśl, że wcale nie trudno byłoby je zdobyć. 😉 Ale żeby dotrzeć do zamku trzeba było kiedyś najpierw wedrzeć się na ląd, co – jak dwukrotnie udowodnili Mongołowie – nie bylo wcale takie łatwe w przypadku Japonii. 😉

Japońskie zamki nazywałam „wypierdkami” 😛 – bez urazu dla Japonii, oni po prostu mieli kiedyś niską zabudowę. Ale patrząc na Europejskie budowle to ich zamki są niskie i mniej majestatyczne. Są ładne, ale raczej nie budzą takiego szacunku (tak przynajmniej myślałam wtedy 😉 ).

Na terenie zamku znajdowały się śliczne ogrody – ładnie się prezentowały mimo tego iż prawie nic nie kwitło. Typowo dla Japończyków, sporo tam było dużych kamieni, powykręcanych drzew, które strasznie mi się podobały, oraz małe zbiorniki wodne i klimatyczne budynki.

Znaleźliśmy fajne miejsce z widokiem na sam zamek, ale niestety budynek był pokryty rusztowaniem, a druga część ogromną płachtą, co sprawiało, że wyglądał on jak wielka hala. Cóż, nie można mieć wszystkiego, a nasz wyjazd do Japonii i tak uznaję za udany. 🙂

Na terenie zamku sprzedawali jedzenie i było kilka ławeczek, żeby usiąść i tam zjeść. Spróbowaliśmy kiku rzeczy i poszliśmy dalej.

Zapłaciliśmy 500 yenów za wstęp. Mieli darmowego przewodnika mówiącego po angielsku, ale wycieczka była tylko 2 razy dziennie i akurat nie trafiliśmy.

Godziny otwarcia pałacu w tamtym czasie: 8:45-16:10.


W planach mam jeszcze jedną notkę z Kioto. Postanowiłam zwiedzone miejsca pogrupować, inaczej nie uda mi się wszystkiego opisać. Nie mówiąc o tym, że po tak długim czasie już niewiele zostaje w pamięci. 😉

Plan mojej podróży znajdziesz na mapach Polarsteps.

Nisia

Arashiyama, photo by instagram.com/czesu

Szukasz inspiracji na kolejną podróż? Chcesz poczytać o konkretnym miejscu? Zajrzyj tutaj.

Posty, które mogą Ciebie zainteresować:

Dodaj komentarz